Στο διπλανό κελί

Πώς να βγω έξω να σε ψάξω να σε βρω

όταν εσύ σε κελί υγρό και σκοτεινό με κλείνεις,

όταν δεσμά κι αλυσίδες στα πόδια μου φορώ,

όταν τα σιδερένια κάγκελα το έρμο μου το σώμα φυλακίζουν;

Άλλο για την αγάπη μας δε θέλω να ακούω

ούτε εσύ στον κόσμο να μιλάς για μας.

Αυτός που σε αγάπησε σαπίζει και πεθαίνει

αιχμάλωτος της ελευθερίας σου που λάθη δε χωρά.

Δεν άντεχα τον πόνο αυτόν το δυνατό

μα σαν το δάκρυ στο πρόσωπο κυλά,

της αλυσίδας σπάζει τα δεσμά

και της φυλακής τους τοίχους ευθύς γκρεμίζει.

Ελεύθερος πλέον τρέχω να σε βρω

γιατί σ’ αγάπησα, δε γίνεται, θέλω πάλι να σε δω.

Πού να ξερα στο διπλανό κελί πως βρίσκεσαι

και σιωπηλά δακρύζεις,

τις αλυσίδες κατάσαρκα κι εσύ φορείς

στους τοίχους τους υγρούς της φυλακής

μονάχη η ψυχή σου θρηνεί, σαπίζει.