Παράξενα αλήθεια

Παράξενο αλήθεια να υποφέρεις επειδή θέλησες να μη ζήσεις εγωιστικά.

Παράξενο γιατί θα νόμιζε κανείς πως αυτή σου η επιλογή θα δικαιωνόταν.

Κι έτσι ήρεμος, γαλήνιος και ευτυχής θα προχωρούσες μέχρι το τέλος.

Τώρα που τα γραψες κατάλαβες πόσο ανόητος ήσουν.

Γιατί, παράξενο θα ήτανε να μην υπέφερες για όλα αυτά.

Αν θυσιαστικά προσφέρεσαι μην περιμένεις επαίνους και βραβεία.

Αυτά είναι για τους εγωιστές. Σ’ αυτούς ανήκει του κόσμου η ευτυχία.

Τώρα κατάλαβες τι πάει να πει Θυσία.

Και προχωράς και μάχεσαι μα νίκη ποτέ δε βλέπεις.

Κι είναι τόση η μοναξιά σου που απελπίζεσαι και κλαις.

Και σαν ανόητος περιμένεις λυτρωτικά τη δικαίωση να ρθει,

σαν από θαύμα.

Μα πάλι ανόητα σκέφτεσαι.

Τίποτα πια δε σε λυτρώνει.

Θαρρείς πως μόνο ο θάνατος απ’ τη μιζέρια θα σε βγάλει.

Απελπισμένος και μίζερος πια εκείνον  επροσμένεις.

Ξέχνα πια τη λύτρωση, προχώρα.

Κι όσο ελπίδα ξανά αναζητάς, το λόγο που ζεις θυσιαστικά ψάχνεις.

Κοιτάς λίγο πιο ψηλά, στις πρώτες σου γραμμές.

Κι εκεί την επιλογή σου φτύνεις με δάκρυα πικρά,

ας ζούσες κι εσύ εγωιστικά.

Και τότε λες φτάνει πια, θα ζήσω σαν τους άλλους.

Ανόητε, τελείωσε η σελίδα δεν το βλέπεις;

Δεν προλαβαίνεις πια ν’ αλλάξεις επιλογή.

Και μια αίσθηση αλλιώτικη θα ρθει στην ψυχή,

που η αλήθεια είναι ότι χες ξεχάσει πως υπάρχει με το διάβα του καιρού.

Είναι γαλήνη πας να πεις, τρομάζεις όμως στην ιδέα.

Είναι ευτυχία, δίχως άλλο, πας να πεις.

Έννοια σου φτερούγισε η ψυχή, Θυσία ήταν και τελείωσε,

παράξενα αλήθεια.