Μεθώ

Πώς να ξεχάσω Αυτό που η ψυχή μου αγαπά

πώς να προδώσω Αυτό που με εστόλίζε με δόξα και χαρά;

Μέσα στη θλίψη της αθλίας μου αποταγής

ανάπαυση βρήκα σαρκική σε δρόμους ευτελείς.

Εκεί που άνθρωποι και πάθη πίνουν και μεθούν

μια σχέση αλλιώτικη ηδονική μαζί σφιχτά τους συγκρατούν.

Κι ο σκοτισμένος μου ο νους μες στο μεθύσι συναντά

σοκάκια γνώριμα παλιά που για Αγάπη του μιλάν.

Και για έναν έρωτα παλιό που τον συγκράτησε στη Γη

όταν φτερά εγέννησε αγγελικά για μια Oυράνια προσταγή.

Μα το κρασί νερώθηκε με δάκρυα, με σπαραγμό

κι αίμα θαρρείς και έγινε μες των Σκιών το καπηλειό.

Τι έχασα τι κέρδισα μες στο ποτήρι συναντώ

κοιμήθηκα και ξύπνησα μα πάντα εδώ σε καρτερώ.

Κοιτώ την πόρτα σιωπηλός μήπως ανοίξεις και φανείς

μα το κρασί είναι γλυκό, μούσα μιας νέας παρακμής.