Καβάφεια Τείχη

Μέσα σε Τείχη ένιωθα εκεί να μουν εκλεισμένος

και ξάφνου τον Καβάφη εσυναντώ κι έμεινα μαγεμένος.

Μαζί με δυο νεράιδες, τη Μοναξιά και τη Σιωπή του

κουβέντιαζε ποιητικά, μα μόλις μ’ αντιλήφθηκε ύψωσε τη φωνή του.

Την τέχνη της Ποιήσεως μη φοβηθείς κι αφήσεις

είναι η Ιθάκη που σου έπρεπε εμμελώς να τραγουδήσεις.

Σε τόπους και μέρη αλλιώτικα εκείνη θα σε πάει

κι σαν έρθει ο πρέποντας καιρός ας την ψυχή, στα ύψη θα πετάει.

Κι όταν θα νιώσεις Ουρανό μέσα στο χώμα

τότε η ώρα έφθασε, σου μένει ένα ακόμα.

Σε Τείχη τέτοια υψηλά, άκουσε τη φωνή μου

πρόσεχε ανεπαισθήτως μην κλεισθείς, άσε με στη σιωπή μου.